Yaşanan her basit olay, aslında bünyesinde karmaşık başka sonuçları da barındırır. Bu gibi durumlarda yaşanan olaylardan çok doğuracağı sonuçlar önem taşır. Bir gün inşaatın birinden bir tuğla düşer. Her gün her inşaatta gerçekleşen bu olay, aşağıdan geçen biri olduğunda farklı bir anlam kazanır. Bir tuğla düşmesi, bir gün bir insana zarar verdiğinde yaşanan sonuç herkes için sıkıntı verici olacaktır. Her gün defalarca tekrarlanıp sonucunda hiçbir şey olmayan bu durum, günün birinde ölüm ve yaralanma ile sonuçlanan bir sonuç ortaya çıkarınca, unutulmaz bir hal alacaktır. Her seferinde yalnızca bir tuğla kaybıyla sonuçlanan bu olay, can kaybı sonucunu verdiğinde, sonuç çok çarpıcı bir durum ortaya çıkaracaktır. Ustabaşından müteahhide,  mühendisten işçiye herkes sorgulanacak, sorumlular bulunmaya çalışılacak, daha önceden öngörülemeyen birçok bedel ödenecektir.

Önemli olan şey anı yaşarken o anın hakkını vererek yaşayabilmektir. Yapılması gerekenlerin tümünü yaparak işinizi yerine getirirseniz, kimsenin size söyleyecek bir lafı olamaz. İyi niyet ve iş disiplini bir araya gelince hata oranı çok azalır. Daha doğru bir deyişle hatalar, normal hata oranları içinde yer alır. Hatalar sonuca doğrudan etki etmez. Ama bunun için ön koşul, işinizi iyi yapmanız ve sorumluluk bilinciyle iyi niyetli olmanızdır.

1980 yılında Cumhurbaşkanını seçemeyen meclis, bunun bedelini 12 Eylül darbesiyle ödemiş ve herkese de ödetmiştir. Gün gelir, üzerinize düşeni yapmamanız trajik sonuçlar yaşamanıza yol açar. O günün meclisi üzerine düşeni yapamamış ve bunun bedelini bir ulus topyekûn ödemiştir.

Geçtiğimiz Cumartesi günü oynanan Gaziantepspor maçına bu gözlükle bakmanızı öneriyorum. O gün Gaziantepspor ile berabere kalınmış ve iki puan yitirilmiştir. Yalnızca iki puan kayıpsa söz konusu olan, söylenecek fazla bir şey olamaz. İşte, sorun bu noktadadır. 28 Nisan 2007 Cumartesi günü Bursaspor yalnızca iki puan mı yitirmiştir? Bunun trajik sonuçları da olacak mıdır? Bütün bir Bursa kenti olarak topyekûn bir bedel ödememiz gerekecek midir? Dört hafta daha bekleyip göreceğiz.

Tonguç AKKUŞ

Ankara 1 Mayıs 2007