 1980 öncesi... Demirtaş Endüstri Meslek Lisesi`nde okuyorum... Ne tarafa ait olduğumdan daha önemlisi, okulun her ıssız köşesinde dövülen biri olduğunu, her güneşli alanda, yüzüne gölge düşmüş birilerinin söylevlerine şahit olduğumu, saklı ikna çabalarına karşı direndiğimi hatırlıyorum... Hocalar öğrenci olmuş, öğrenciler hoca... Dersler boykot ediliyor, ben dersteyim... Anam yalvarıyor, oğlum gitme diye, dinleyen kim! Ne tarafa ait olduğumdan kime ne!
Sene 2008... 7 Mart... Deprem uzaktayken ve henüz bizim evin içinde hissedilmemişken, `tüh tüh, vah vah`la bakılmışken sürece, sallanıyor koca bina... Saat 10.30`u gösteriyor... Olacak diye bekliyor ama, nasıl olacağını bilmiyoruz... Ölüm gibi... Kanser gibi... Varlığını, nasıl da gelip bünyeye yerleştiğini az çok tahmin etsek de, bedeni teslim aldığında neler hissedileceğinden en küçük bilgimiz yok...
O sabahın gecesinde başını yastığa birçoklarından daha erken koyan 10 kadar editör ve bölüm sorumlusu sabah toplantısındayız... Ayak sesleri doluyor içeriye... Toplantı odasının kapısı da açık... Ferdane değil geçen, elinde çay tepsisiyle... Hasene de olamaz, çoktan yapmış olmalıydı paspası, almıştır masaların tozunu... Bu başka bir şey...
İşini yapan 40 kadar insan, belki de 50...
Sabahın erken saatlerinde kader arkadaşlarımızla paylaştığımız tek gündemimiz bu ayak sesleri... Hepimiz, tedirgin olsak bile göstermeyecek kadar, işi gırgıra vuracak kadar tecrübeli olduğumuzu sanıyoruz da... Gerçeğin farkına sonra varıyoruz... Bize ait dediğimiz ev, ‘boşalt beyim` denmese de, odada kaç sandalye, ne marka televizyon ve nasıl bir bilgisayar var diye envanter tutanlar tarafından izinlice keşfediliyor... Çocuklarımızı, geleceğimizi, hayallerimizi ve görevlerimizi birbirine hiç karıştırmadan, hiç birbirine değdirmeden beraberce yürüdüğümüz 300 insan, konuşacak tek kelime bulamadan geçiyoruz saatlerin yanından hızla...
Diyeceğim şu;
Yaşıtlarım kızların peşinden koşarken, bana haber peşine nasıl düşülür sorusunun cevabını ezberletiyordu Erdoğan... Sertbarut pişirdi, Öztat demledi... Bir genç adam olarak ben, 20 yıldır çatısındaki kiremiti, yemekhanesindeki peçeteyi, matbaasındaki kurumuş mürekkep lekesini bildiğim evimize; yeni bir sahibin girişine uzaktan tanık oluyordum, 40 yaşın yüklediği aidiyet duygusuyla...
Birlikte habere çıktığımız çocuklar, `bin bir özürle` kurmuşlardı, kamera tripotlarını benzinlik sahnesine... Çektiler bizi... Haber olduk, haber peşinde koşarken...
Diyeceğim şu;
21 yıl boyunca, bir yıl gecikmeyle dahil olduğum bir büyük maç oynadık, her yıl yeni takım arkadaşlarını kadroya katarak... Bazen 400 kişi olduk, bazen 40 kişinin arkasından ağladık hep birlikte veya birbirimizden habersiz... Bir gün gecikmedi eve götüreceğimiz ekmek... Bir gün sekmedi maaş, masraf...
Sıkıldık... Kızdık... Bazen öfkemizi tokuşturduk ama hiç vazgeçmedik ortak sevdamızdan, bölüştüğümüz gülüşlerimizden... Kızsak da otoriteye, başkaldırsak da kendi küçük odamızda büyük meselelerimize, sonra dönüp daha bir sarıldık işlerimize...
Şimdi olanları görüp de bize gülenlere `oh, iyi oldu` diyenlere, bunları deme cesaretini gösteremeyip de, içinin yağları eriyenlere biz değil, zaman verecek en iyi cevabı...
Değişimin ailede yarattığı sıkıntıyı paylaşarak azaltmaya gayret eden dostlara edilecek teşekkür için de bolca vaktimiz var...
Garip olan şu; 5 aydır eline maaş zarfı geçmediğini bildiğimiz ve üzüldüğümüz insanlar, şimdi mevcut durumu yorumlama telaşıyla, sanki ikramiye bulmuş kadar sevinçliler... 200 bile satamayanlar, 15 bin ortalamanın altına düşmemiş bir devin el değiştirmesinden bile mutlular...
Halbuki farkında değiller, bu sonuç onların ezilmişliğini sona erdirmez, hatta belki daha da fazlalaştırır...Bilmiyorlar ki, maç daha bitmedi...
Halbuki bir çoğunun evlerine götürdüğü ekmeğin hamurunda OLAY`ın unu var ve ne çabuk unutuverdiler...
***
Şimdi yeni bir süreç başladı... Bizim için (en azından şimdilik) hoş bir durum olmadığı ortada... Ancak 21 yıldan bu yana ellerinden OLAY`ı düşürmeyen, inanan ve bize güvenen okurlara karşı bir sorumluluğumuz olduğunu biliyoruz... Emaneti teslim alanların da tekrarladığı gibi kaliteyi bozmadan, her gün üzerine biraz daha koyarak koşmaya devam etme mecburiyeti var... Bundan önce olduğu gibi, yorulanlar da olacak elbette ve süreci yorumlayıp, pozisyonunu yeniden gözden geçirenler de... Bu gazete çıkmaya devam edecek, şoför koltuğunda oturan her kim olursa olsun... Ve gelişmeler, OLAY`ın basında bir kilometre taşı olduğu gerçeğini değiştirmeyecek...
Bu sektöre geç katılmış olmasına karşın OLAY`ı zirveye taşıyan ve ülke genelinde marka haline getirenlerin, hem başındakiler, hem içindekiler, hem de doğru ve kaliteli haberciliği ödüllendiren Bursalılar olduğu gerçeğini de...
Ömrünün yarısını aynı çatı altında geçiren birini anlamak için, bazılarımızın önce bir çatı altında durmayı becermesi gerek...
Suat Paçacı / Olay Gazetesi 11 Mart 2008 Salı yazısından alınmıştır.
Facebook'ta paylaş
Bu haber 2710 kez okunmuştur.
|
